Yedek Subayların Acemi Birliği Kaç Gün? Bir Yolculuğun Hikayesi
Kayseri’nin soğuk sabahlarında, bir dönemim başlarken içimde karışık bir duygu vardı. Yedek subaylık için yapılan başvurumu tamamladıktan sonra, sonunda sevindim mi, korktum mu, hala tam olarak anlayamıyordum. Acemi birliği… Bu kelime bir şekilde her zaman soğuk ve yabancı gelmişti. Zihnimdeki “acemi birliği” imajı, kasvetli bir kış sabahında uykusuz bir şekilde uyanıp, tüylerim diken diken bir şekilde koşturulacağım bir yerdi. Ama ilk adımımı attığımda, bir şekilde bunların hepsinin boş bir korku olduğunu fark ettim. Tabii, içimde bir yerlerde de hâlâ o kaygılar vardı.
İlk Adım: Kaygılar ve Umutlar
Yedek subayların acemi birliği kaç gün diye merak ederken, bir anda çok büyük bir dönüm noktasına adım attım. Herkesin söylediği gibi, ilk günler her zaman zordur derlerdi, ama ben yine de ilk günün zor geçmesini beklemiyordum. O kadar hazır hissediyordum ki. Hatta, bir yandan gülüp geçiyordum, “Ne var ki bunda?” diye. Ancak, Kayseri’ye otobüsle gitmek, ilk defa askerî alana adım atmak, ne kadar hazır hissetsem de kafamda binbir türlü soru işareti vardı.
İlk günümüz sabahı, güneş henüz doğmamıştı. Çadırda uyanmak, giyinip hazırlık yapmak… O kadar kasvetliydi ki her şey. İçimden bir ses, “Nereye geldim?” diye bağırıyordu ama dışarıdan tam tersi bir hava vardı: Herkes olabildiğince sakin olmaya çalışıyordu. Acemi birliği kaç gün sürer, diye soruyorum ama o an, bu kısa dönemin içinde kaybolmak istiyordum. Kısa diyorum çünkü aslında içimdeki ses, bunu kısa bir dönemin ötesinde, zamanla anlam kazanacak bir deneyim olarak görüyordu.
İlk Günün Zorluğu: İçimdeki Fırtına
İlk gün, hepsi birbirine karışmış bir çılgınlıktı. Öğleye kadar o kadar çok şey yaşadım ki, zamanın nasıl geçtiğini anlamadım. Sürekli giyinip çıkma, doğru hareket etme, komutanlardan emirler alma… Bir ara, her şeyin ne kadar hızlı olduğunu düşünmeye başladım. Sadece acemi birliğinin kaç gün sürdüğünü merak etmekle kalmamış, içinde bulunduğum bu devasa sisteme de alışmam gerektiğini fark ettim. Herkes bir şekilde sessizdi, her yerde birbirinden farklı bakışlar vardı ama hiç kimse kimseyle konuşmuyordu. Bu kadar uzun süre susmanın, nasıl bir baskı yaratacağını tahmin edemezdim.
O gün içimde korku ve heyecan karışmıştı. Heyecanlıydım çünkü bir noktada bu yolculuğun ne kadar uzun süreceğini bilmeden, başka bir dünyaya adım atmıştım. Ama aynı zamanda kaygılıydım. “Ya başaramazsam? Ya bir hata yaparsam?” diye düşünüp duruyordum. Korkuyordum ama içimde bir umut vardı. Acemi birliği kaç gün sürecekse, bir şekilde buna da alışacaktım, değil mi? Ama yine de, askerî disiplinin o ilk anındaki tuhaf yabancılık, beni sarmıştı.
İkinci Gün: Yavaş Yavaş Alışma
İkinci gün, daha derin bir nefes aldım. İlk günün karmaşası yerini biraz daha sakinliğe bırakmıştı. Bir yandan, aslında bunun geçici bir şey olduğunu anlamaya başlamıştım. Yedek subaylık, insanların belirli bir süreyi aynı ortamda geçirip birbirleriyle kurduğu bir düzen gibi hissettirmeye başlamıştı. “Acemi birliği kaç gün sürer?” diye düşünürken, belki de bu deneyimi sadece geçici bir zaman dilimi olarak görmeme gerek yoktu. Belki de daha derin bir anlam taşıyordu. Diğer arkadaşlarla sohbetler etmeye başladıkça, bu deneyimin bana sadece askerlik değil, hayatın kendisi hakkında da çok şey öğreteceğini fark ettim.
Birlikte kahve içip, soğuk akşam havasında yürürken, “Yedek subaylık” fikri daha bir yakınım olmuştu. Duygularım karma karışıktı ama biraz daha fazla oturup düşündükçe, ne kadar farklı olduğumuzu ve farklı yerlerden geldiğimizi anlamaya başladım. “Yedek subaylar ne zaman bir araya gelir ve birbirine yabancı olur?” diye düşünüyordum, ama bir şekilde herkesin farklı bir hikayesi vardı ve bu birlikteliğin içine adım atmıştık. O an, “Acemi birliği kaç gün sürer” diye soran kendimi, daha bir parçası gibi hissetmeye başladım.
Bir Sene Sonra: Geçen Zamanın Değeri
Bir yıl sonra, acemi birliğindeki ilk günlerimi ve sonrasındaki değişimi düşündüğümde, bir bakıma zamanın ne kadar hızlı geçtiğini fark ediyorum. O dönem ne kadar zorlayıcı ve yalnız hissetmiş olsam da, bugüne dönüp baktığımda aslında o zorlu süreçlerin beni şekillendirdiğini görüyorum. Acemi birliği, sadece askerliğin ilk adımı değil, hayatımın bir dönüm noktasıydı. O zamanlar çok kısa gelen bu süre, aslında kendimi tanıdığım, birilerine nasıl bağlanacağımı ve nasıl direnç göstereceğimi öğrendiğim bir süre oldu. Hayatımda unutamayacağım anılar biriktirdim. Yedek subayların acemi birliği kaç gün sürse de, o süreç, bir ömür boyu süren bir hatıra olarak kalacak.
Sonuçta, Acemi Birliği Bir Dönemdir
Sonunda şunu anlıyorum: Yedek subayların acemi birliği kaç gün sürse de, önemli olan o süreçte ne yaşadığınız, ne öğrendiğiniz. Bir yerde, zaman hızla geçer ama bu deneyimlerin her birini bir ömür boyu taşırsınız. Bugün, o zamanları hatırladığımda gülümsüyorum çünkü o zorluklar beni ben yaptı. Acemi birliği, sadece bir askerlik deneyimi değil, bir insanın büyüme yolculuğuydu. O zamanlar ne kadar korksam da, bugün dönüp baktığımda en değerli hatıralarımdan biri oldu.